Κάθε φορά που φεύγεις..κάθε φορά που γυρίζεις..
Το τηλέφωνο διακόπτει την νεκρική σιωπή της Κυριακής..Εγώ μόνη μου,καθισμένη στον καναπέ,με όλα τα φώτα κλειστά.Μόνο ένα κερί και τα φώτα του δρόμου έμπαιναν απο το παράθυρο,και έδιναν μια πιο μελαγχολική όψη στο σπίτι..
-Καλησπέρα..
-Γεια..Είσαι καλά; Συνέβη κάτι;
-Όχι,ήθελα απλά να δω τι κάνεις..
Σκέψεις αστραπιαίες.. Σιωπές μεγάλες..κραυγαλέες.. Η μνήμη μου γυρνάει πίσω..βλέπω όσα ζήσαμε σαν κινηματογραφική ταινία..Θυμάμαι πως κάποτε είχαμε κοινό προορισμό και κοινή αφετηρία.. Βράδια μελαγχολικά..όλο αγκαλιά..αγκαλιά δίχως λόγια..τα πιο μεγάλα πράγματα,λέγονται στη σιωπή ενός βλέμματος 😉
Αργότερα ακούω φωνές..κατηγορώ,ετυμηγορίες..Παραδοχές, υποθέσεις,και υποχρεωτικές υποχωρήσεις..Λόγια κρυμμένα μέσα μου,να γρατζουνάνε το παρόν να ουρλιάζουν στο παρελθόν,και να παίζουν με το μέλλον..
-Θέλω να βρεθούμε..
-Να πούμε τι; Να μοιράσουμε τι; Λόγια πάλι;
-Μια ευκαιρία ακόμα..και στον μεγαλύτερο δολοφόνο,του δίνουν άλλη μια ευκαιρία..
-Φύγε απο τη ζωή μου..Σε παρακαλώ..Θέλω,αλλά δεν αντέχω να σε δω..
-Θέλω να σε δω,να σου μιλήσω..Μόνο για λίγο..Σε παρακαλώ..
Ποτέ δε με ρώτησες,αν μπορώ να το κάνω αυτό..Ευκαιρία θα σου δώσω,επειδή σ`αγαπώ,όχι επειδή με πιέζεις..Και αν σ`αγαπάω,θα το καταλάβεις μόνος σου..Αν δε δεχτώ να σε δω,σκέψου γιατί..Ίσως φταίει ο θυμός μου για αυτή την αντίδραση..Ίσως όμως,απλά να ράγισε το γυαλί..Δε ξανακολλάει όμως..Απλά αλλάζει..Ίσως να περίμενα αυτή την επικοινωνία μας..ίσως να ήξερα οτι θα είμαι αρνητική,και για αυτό να μην πονάω τώρα..
Αγαπώ τη φωνή σου..ανατριχιάζω σε κάθε σου λέξη..Λατρεύω τις στιγμές που μαλακώνεις..Αγαπώ τη σιωπή σου..Αγγίζω την καρδιά σου μέσω αυτής..καταλαβαίνω πόσο μ`αγαπάς..
Γιατί ρε γαμώτο φέρομαι,λες και η ζωή μου έχει ένα προκαθορισμένο και εξασφαλισμένο αριθμό «αγκαλιών» ; Γιατί νιώθω οτι μόνο το δικό μου δίκιο θεριεύει και το δικό σου σχεδόν εξαφανίζεται; Λες και δε μου έλλειψαν οι στιγμές μας..
Σήμερα σε ένιωσα μέσα μου,όσο ποτέ…Νευρίασες,θύμωσες,έκλαψες,χαμογέλασες,με παρακάλεσες..ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΣ Ο,ΤΙ ΣΟΥ ΑΝΗΚΕΙ..Αυτό μου αρέσει σε σένα..Δε ξέρω αν το έχεις καταλάβει,ή αν χρειάζεται να στο πω εγώ…Χαμογελάω,όταν υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου..χαμογέλασα,που ξέφυγες απο τον πάτο που έχεις αλυσοδέσει το είναι σου..Επιτέλους κατάλαβες οτι η ζωή είναι γεμάτη στροφές,και δάκρυα..αλλά αυτό σε κάνει ό,τι είσαι..ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ..ΖΕΙΣ..
Σου αναγνωρίζω,οτι ξέρεις να ζητάς συγγνώμη..Σου αναγνωρίζω οτι ξέρεις να δίνεις..Αλλά δε σου συγχωρώ,οτι φεύγεις,σαν μικρό παιδί,όταν πληγώνεσαι..όταν πονάς..Μην γίνεις ένας απο τους πολλούς..τους γκρίζους..που κρύβονται στη μάζα,απο φόβο μην καταλάβουν οι άλλοι οτι όσα δείχνουν τα μάτια τους,είναι αληθινά..είναι οι πιο κρυφοί διάδρομοι της ψυχής τους..Μην τρέμεις με την απογύμνωση αυτή,του είναι σου..Αυτό μας έδεσε..ο φόβος μας…Ο φόβος του ίδιου μας του παρόντος.. Του ίδιου μας τους παρελθόντος..
Δε μπορώ να σε δω τώρα..Είμαι άδεια μέσα μου..Δε σου αξίζει να σε κοιτάζω με μάτια κενά.. Θέλω να σε δω,όταν θα ξαναγεμίσει η ψυχή μου..όταν θα είμαι γεμάτη φως..Δε το παίζω υπεράνω και θιγμένη.. Απλά με προσεγγίζεις με λάθος τρόπο..υπάρχει ένα μικρό άνοιγμα στην πόρτα της ψυχής μου..Η ουσία δεν είναι να σπάσεις την πόρτα,αλλά να μπορέσεις απο το μικρό άνοιγμα,να την ανοίξεις εντελώς..Με υπομονή..Επιμονή..Άσε με να γλύψω τις πληγές μου σαν τραυματισμένο αγρίμι..
όταν όμως γιάνουν αυτές οι πληγές,θα έρθω ξανά..Να φύγουμε για μέρη ξένα..χωρίς ζώνες ασφαλείας και φραγμούς..Να πάμε στο αεροδρόμιο,και να φύγουμε μαζί,χωρίς να ξέρουμε που πάμε..Στην πρώτη πτήση που φεύγει εκείνη τη στιγμή..όπως τότε 😉
Αναρτήθηκε στις Προσωπικά
Mournblade 
Πρόσφατα σχόλια